به گزارش تحریریه، تاریخ بخش مهمی از واقع گرایی را تشکیل می دهد. استفاده از تجارب در واقع چراغ راه برای تصمیم گیری های عقلائی به ویژه در عرصه های سیاسی است.

تارنمای «گلوبال ریسرچ» در گزارشی نوشت: هنگامی که حمله آمریکا به عراق  در سال ۲۰۰۲ مورد بحث و بررسی قرار  می گرفت و سپس توسط کنگره آمریکا مجاز شمرده شد، کنترل سنا در دست دموکرات‌ها قرار داشت و «جو بایدن» رئیس کمیته روابط خارجی سنا بود. بایدن بر شخص رییس جمهوری وقت نفوذ زیادی داشت و به شدت از قطعنامه آن سال که به «جورج بوش» رئیس‌جمهوری وقت اجازه داد به عراق حمله کند، حمایت کرد.

بایدن چند روز قبل از رای گیری گفت: «من اعتقاد ندارم که این اقدام (حمله به عراق) حرکتی به سمت جنگ است. بلکه من معتقدم که این حرکت به سوی صلح و امنیت است. من معتقدم که عدم حمایت قاطعانه از این قطعنامه به احتمال زیاد احتمال وقوع جنگ را افزایش می دهد ... »

طبق این گزارش، اما قدرت او بیشتر از سخنانش بود. وی در جلسات اصلی سنا درباره عراق توانست همراهی هر ۱۸ شاهد را به دست آورد. او عمدتا افرادی را انتخاب می‌کرد که از موضع طرفدار جنگ حمایت می‌کردند. آنها به نفع «تغییر رژیم عراق به عنوان سیاست اعلام شده ایالات متحده» حمایت کردند و نسبت به حضور «صدامی مسلح به سلاح هسته‌ای (کشتار جمعی) در این دهه»  هشدار دادند.

از جمله استدلال‌های شاهدان برای آغاز جنگ این بود که عراقی‌ها از ایالات متحده به عنوان کشوری آزادیخواه استقبال می‌کنند و اینکه عراق به اعضای شناخته شده القاعده اجازه می‌دهد که در عراق زندگی و رفت و آمد آزاد داشته باشند و آنها مورد حمایت قرار می‌دهد.

سخنان این افراد در مورد القاعده شاید از واضح‌ترین دروغ هایی باشد که برای توجیه جنگ عراق ایراد شده‌است. هرکسی که با موضوع آشنا باشد می‌تواند شهادت دهد که صدام حسین یک دولت سکولار را اداره می‌کرد.

عراق اما در سال ۲۰۰۲ توسط تحریم‌های اقتصادی ویران شد، هیچگونه سلاح کشتار جمعی نداشت و حتی بیشتر طرفداران جنگ نیز می دانستند که این رژیم هیچ موشکی ندارد که بتواند به ایالات متحده آسیب بزند. این تصور که کشوری به نام عراق در آن سوی دنیا تهدیدی امنیتی برای آمریکا است بیش از حد دور از ذهن بود. از طرف دیگر، این ایده که ایالات متحده می‌تواند به سادگی حمله و دولت عراق را سرنگون کند و این کشور را بدون تحریک و خشونت زیاد در دست بگیرد، غیرقابل قبول بود. مشخص نیست که چگونه کسی با تجربه و تخصص در سیاست خارجی می‌توانست این ایده‌ها را باور کند.

صرف‌نظر از مقاصد بایدن از این اقدام که هیچگاه قابل درک نیست، قطعنامه اعطای اختیار به رئیس‌جمهور بوش برای شروع جنگ که بایدن در مجلس سنا برای دستیابی به آن تلاش کرد، بخش عمده‌ای از این فریب بود.

پایان/